30 χρόνια πριν: η εκπαίδευση βρίσκεται σε εξέγερση. Η αντιμεταρρύθμιση της Ν.Δ. -υποχρεωτικός εκκλησιασμός 3 φορές τον χρόνο, ομοιόμορφη εμφάνιση, επαναφορά γραπτών εξετάσεων στο Δημοτικό (στις τάξεις Ε’ & ΣΤ’), αξιολόγηση μαθητών με point system, κατάργηση των 15μελών, εξίσωση πανεπιστημιακών πτυχίων μ’ αυτά των κολλεγίων, κατάργηση του ασύλου και των δωρεάν συγγραμμάτων, χρονικό όριο στις σπουδές, περικοπή της φοιτητικής συμμετοχής στα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ ενώ άφηνε ανοιχτή την πόρτα για ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων από ΝΠΔΔ (ΟΤΑ, Επιμελητήρια, Δικηγορικούς και Ιατρικούς Συλλόγους κ.λπ)- με πρωτεργάτη τον Β. Κοντογιαννόπουλο ξεσηκώνει χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικούς. Ακολουθούν μαζικές καταλήψεις και διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Το σχέδιο της τότε κυβέρνησης για «ανακατάληψη» των σχολείων φέρει στο προσκήνιο το παρακράτος. Τάγματα εφόδου-κρούσης με πρωταγωνιστές τους Ρέιντζερς ή τους Κένταυρους, επαγγελματίες τραμπούκους, αναλαμβάνουν δράση με αποτέλεσμα τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα. Η πολιτική δολοφονία οδηγεί στους δρόμους χιλιάδες εκπαιδευτικούς, μαθητές και πολίτες προκειμένου να υπερασπίσουν το δημόσιο σχολείο. Και τη δημοκρατία.
Σήμερα 30 χρόνια μετά: η ίδια πολιτική λεηλατεί τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων καταδικάζοντας την κοινωνία στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, σ’ ένα ζοφερό μέλλον για τη νέα γενιά. αλλά και τους συνταξιούχους και στο θάνατο εξαιτίας εγκληματικής αδιαφορίας για το δημόσιο σύστημα υγείας. Οι κυβερνώντες κατηγορούν την κοινωνική βάση ως υπεύθυνη για την ένδεια, την πανδημία, τις εκατόμβες νεκρών, σπέρνουν το φόβο για να εξασφαλίσουν την αδράνεια των πολιτών στις πολιτικές που ξεθεμελιώνουν τα εργασιακά δικαιώματα, την πρόσβαση στα δημόσια αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία. Όσοι τολμούν να βγουν στο δρόμο διαμαρτυρόμενοι για την επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίζουν την κρατική βία και άγρια καταστολή με το πρόσχημα της προστασίας από τον κορονοϊό. Η κυβέρνηση των «αρίστων» έχει απωλέσει κάθε σχέση με τις στοιχειώδεις δημοκρατικές πρακτικές. Εξαπολύει πογκρόμ σε οποιονδήποτε αμφισβητεί την πολιτική της, αλλά ανερυθρίαστα και προκλητικά επιτρέπει στον καταδικασμένο από το δικαστήριο για την εγκληματική του δράση Παππά να διαφεύγει της σύλληψης.
Σ’ αυτό το εφιαλτικό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο η 9η Γενάρη δεν είναι ημέρα ανάμνησης της θυσίας του Ν. Τεμπονέρα. Η κατάθεση στεφανιού δεν είναι απλώς ένα πολιτικό μνημόσυνο. Είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι είναι αναγκαίο να είμαστε σε εγρήγορση για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά στη δημόσια εκπαίδευση, ώστε να έχουν δικαίωμα σ’ ένα στοιχειώδες μέλλον. Είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι είναι αναγκαίο να προασπίσουμε το δικαίωμα να έχουμε όλοι πρόσβαση στην παροχή υπηρεσιών υγείας, να μην θεωρούμαστε αναλώσιμοι γιατί αυτό κοστίζει στο κράτος που έχει αποφασίσει να χρηματοδοτεί όποιον φίλα προσκείμενο ιδιώτη, αλλά να καταβαραθρώνει ο τιδήποτε δημόσιο. Πάνω απ’ όλα είναι μάθημα δημοκρατίας.
Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ Β΄ΑΧΑΪΑΣ
Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΑΣΤΡΑΠΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ