Ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαράτος σχολιάζει για την έκθεση και το έργο του Νίκου Πρέσσα:

Η δίψα για τη γραμμή

Στη ζωγραφική της κίνησης, πέρα από το έργο καταγράφονται και οι παλμοί του καλλιτέχνη. Γίνεται στάλκερ για εμάς, τον παρακολουθούμε στιγμή τη στιγμή, βήμα το βήμα – αν και δεν είναι σίγουρος προς τα πού κατευθύνεται. Αλλά οπωσδήποτε θα μας πάει ως εκεί, για να μας εγκαταλείψει μονάχους μας στο τοπίο.

Το χρώμα εδώ εμφανίζεται σαν το πιο ανοργάνωτο στοιχείο. Αναπαριστά ένα χαοτικό σύμπαν, χωρίς καμία ορθολογική τάξη. Ένα πλέγμα χρωματιστών στιγμών όπου είναι αδύνατον να αναγνωρίσουμε κάποια φόρμα. Είναι μια εμπειρία του ενεργείν, του είναι. Και, αν και συνδέεται με τις υπαρξιακές φιλοσοφίες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, δεν συμμερίζεται την απαισιόδοξη οπτική τους για την πραγμἀτωση του ανθρώπου.

Όλα συμβαίνουν για να γίνει ορατή η διάκριση γραμμής και χρώματος. Δεν ενδιαφέρει η όποια απογοήτευση για τις δυνατότητες της τέχνης. Αλλά ούτε ο αθώος ευρωπαϊκός ιδεαλισμός που πιστεύει πως η τέχνη μπορεί να είναι χρήσιμη, να συμβάλλει στη δημιουργία ενός νέου κόσμου.

Η πόλωση μεταξύ ύλης και μορφής: το μάγμα των πρωταρχικών ενεργειών και η αρχαία ανάγκη για τη γραμμή. Οι εμπειρίες του συνθετικού κυβισμού των Πικάσο και Μπρακ, οι σουρεαλιστικές αναζητήσεις, η παραφορά του Τζάκσον Πόλλοκ. Η δίψα για τη γραμμή.

Θυμάμαι τον Νίκο Πρέσσα να ζωγραφίζει, τον έχω παρακολουθήσει στις τελετές της χειρονομιακής ζωγραφικής, είδα πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσει πότε θα σταματήσει.

Άλλοτε στριφογυρίζει γύρω από το τελάρο, άλλοτε στρέφει το ίδιο το τελάρο, άλλες φορές κάθεται και κεντάει χωρίς βιασύνη με τα κραγιόνια σε μια άχρονη συνθήκη. Αόρατες πτυχώσεις, μάτριξ που αναδύονται αλλά δεν μένουν πάντα εκεί, όπως κι εσύ που δεν μπορείς να συγκεντρωθείς όσο θέλεις στον πίνακα αλλά θα γυρίσεις, είσαι σίγουρος.